سردار شهيد ناصر کاظمی(6/6/1361)

فرمانده قرارگاه حمزه سيدالشهدا

- با هم بچه محل بوديم؛ ولی هر کدام­مان توی يک تيم بازی می­کرديم. او در تيم پرسپوليس و من در تيم عقاب. از آن روزها خاطرات زيادی به ياد دارم. يک بازيکن بود که بازی خوب بلد نبود. بچه ­ها او را توی بازی نمی­آوردند و او بيشتر روی نيمکت­  ذخيره­ ها می­ نشست.

يک روز ناصر که متوجه اين قضيه شده بود از زمين بازی بيرون آمد و جايش را به او داد. ديگران اعتراض کردند که او با لحن دوستانه گفت: «اين هم از بازيکنان اين تيم است، او هم بايد بازی کند.»

- يکبار که مسابقات فوتبال در محلة ما برگزار بود، ناصر به عنوان خوش اخلاق­ ترين بازيکن انتخاب شد. به او يک دست گرمکن دادند. هيچ وقت اين گرمکن را به تن او نديدم. به شوخی از دوستانش پرس و جو کردم که گرمگن به تن آقا ناصر می­آيد يا نه!

بعدها که خودش را ديدم از او پرسيدم: «چی شد آقا ناصر؟ گرمکن را از آنجا نياوردی؟!» چيزی نگفت. بعد از مدتی فهميدم گرمکن را توی مدرسه به يکی از بچه­ هايی که وضع مالی خوبی نداشته، داده است.

- هر کاری از دستش بر می­آمد، برای دوستان و آشنايان انجام می­داد. يک روز قرار بود مسابقه بدهيم و يک نفر از بازيکنان کفش مناسب نداشت. ناصر کفش ورزشی خود را در آورد و به او داد. کفش برای پای او بزرگ بود. خود ناصر سريع رفت کفی کفش گرفت و آورد. تا آمد رفتم جلو گفتم: «ناصر خودت می­خواهی چکار کنی؟! مگر قرار نيست بازی کنی؟» نگاهی به اين طرف و آن طرف کرد و گفت: «خدا کريم است، يک کارش می­کنم.»

بعد رفت و کفش همان فرد را که پاره و کهنه بود، برداشت. اگر چه کفش برايش تنگ بود؛ اما به زور آن را پا کرد و داخل زمين شد. خدا می­داند که چقدر عذاب کشيد. بعد از بازی ديدم که چند جای پايش زخم شده است.

- سال 56 -57 بود. به همراه ناصر کاظمی و چند تا از بچه­ های ديگر که فوتباليست و کشتی­ گير بودند، به قزوين می­رفتيم. از تهران دور شده بوديم که ناصر کاظمی ماشين را جلوی يک قهوه خانه متوقف کرد و همه را به نماز فرا خواند. بچه­ ها پياده شدند، وضو گرفتند و همان جا نماز جماعت به پا کرديم. تمام مسافران قهوه­ خانه و همة ماشين­هايی که از آنجا رد می­شدند، متعجب و حيران شده بودند؛ زيرا در آن زمان – رژيم طاغوت- که فساد زياد بود و در آن گير و دار غرب زدگی و تفريحات مبتذل، ديدن چند جوان، آن هم در صف نماز جماعت، واقعاً هم باعث شگفتی بود.

- قبل از انقلاب و در اوج تظاهرات ميليونی مردم ايران، هر روز می­آمد داخل مغازه و شروع می­کرد به درست کردن پرچم و پلاکارد. روی آنها می­نوشت که اين کوچه بن بست است يا چند راه ديگر دارد. نوشته­ ها را وصل می­کرد به سر کوچه­ ها تا بچه­ هايي که در حکومت نظامی گير می­افتند يا از دست مأموران فرار می­کنند، گير نيفتند.

- شهريور ماه سال 1361 بود. اولين مرحله عمليات آزاد سازی جادة پيرانشهر – سردشت آغاز شد. تفکرات زيادی روی باز کردن اين جاده بود. هر کس نظری می­داد. يکي نظرش اين بود که با وضعيت جنگلی منطقه و وجود رودخانه­ ها و ارتفاعات، امکان موفقيت وجود ندارد.

بعضی معتقد بودند که شايد با هلی برد نيروها بتوانيم روی منطقه استقرار پيدا کنيم و به يک يورش ناگهانی پاکسازی مسير را ادامه دهيم؛ اما شهيد کاظمی اعتقاد داشت که ما ضدِّ انقلاب و منطقه را می­شناسيم و مردم کُرد مسلمان و پيشمرگان همراه ما هستند. به همين خاطر بايد مرحله به مرحله و قدم به قدم پيشروی و منطقه را آزاد کنيم و بعد از آن يگانها استقرار پيدا کنند، تا منطقه را تثبيت کنيم. خاطرم هست که جلسه­ ای در تيپ دو لشگر 64 در پيرانشهر برگزار شد.

در آنجا اشکال تراشی زيادی نسبت به انجام اين عمليات از طرف بعضی افراد ديدم. می­گفتند: «امکان پذير نيست. ما دو سال است که در اين منطقه مستقر هستيم و مدام فعاليت می­کنيم؛ ولی نتوانسته­ايم بيشتر از 5 کيلومتر از جادة پيرانشهر فاصله بگيريم.»

می­گفتند کار مشکلی است و کاظمی نمی­تواند اين کار را انجام دهد؛ اما شهيد کاظمی در برابر تمامی اعتراضات گفت:

«آنچه را از شما می­خواهم انجام دهيد و به بقية کارها کار نداشته باشيد.»

او به راه خود ايمان داشت.

- در عمليات «نجار» ناصر کاظمی آن سوی رودخانه «سيروان» از ناحية شکم و دست مجروح شد؛ اما به رغم مجروحيت، روحيه قوی و مقاوم داشت و نيروها را جمع و جور می­کرد. در بيمارستان در دوران نقاهت به ملاقات او رفتم. همه­اش می­گفت: «چرا شهيد نشدم!»

می­گفت: «به کسی نگوييد که من مجروحم. نبايد ضدِّ انقلاب شاد شود.» و در همان حال تمام کارها را انجام می­داد.

- در کردستان اگر کسی از اعضای يک خانواده ضدِّ انقلاب بود، عده­ای می­رفتند و مزاحمت برای آنها ايجاد می­کردند.

وقتی شهيد ناصر کاظمی مطلع شد، مخالفت کرد. می­گفت: «کسی که به فرض بچه­اش ضدِّ انقلاب اگر اين هم ضِّد انقلاب بود، همراه وی می­رفت. ما بايد برخورد درستی داشته باشيم تا اگر با هم ارتباط دارند، هدايت شوند و برگردند نه اين که اينها هم از روی ناچاری بروند و ضدِّ انقلاب شوند.»

- يک شب با هم صحبت می­کرديم. پرسيدم: «ناصر! دوست داری شهيد شوی؟»

گفت: «بله! شهادت را دوست دارم.» پرسيدم: «دوست داری اسير يا جانباز شوی؟»

گفت: «برای جانبازی و اسارت آماده نيستم. من دوست دارم شهيد شوم. آن هم به شکل خاصی!»

گفتم: «چگونه؟»

گفت: «يک تير بخوردم. فقط يک دانه. يا توی قلبم بخورد يا توی پيشانيم. نمی خواهم جنازه­ام تکه پاره شود.»

آن شب راجع شهادت صحبت کرديم؛ ولی او فقط به همان نحوه شهادت راضی بود. روزی که به شهادت رسيد، خبر آوردند که يک تير خورده است؛ آن هم توی پيشانيش.

شهيدناصرکاظمی:

سعی کنيد تحمل عقيده مخالف را داشته باشيد.

برگرفته از کتاب پيشانی و عشق/ محمدعلی قربانی