وَمَن یَتَوَکَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ إِنَّ اللَّهَ بَالِغُ أَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللَّهُ لِکُلِّ شَیْءٍ قَدْرًا» (طلاق/3) ابراز داشت: هر جمعیتی که می‌خواهد تشکیلاتی کار کند، اول وابستگی خود به نهادی بزرگ‌تر را اعلام کرده و امکانات خود را برای جلب اعتماد دیگران طرح می‌کند. خداوند متعال در این آیه، معتمدی معرفی کرده تا انسان بداند به چه کسی دل ببندد و آن معتمد، خود خداوند است، کسی که هیچ ضعفی در کار ندارد، مهربان است و ناتوان نمی‌شود، چنان‌که رسول اکرم(ص) به مردی که خود را باخته بود فرمودند "خداوند از هر مادر و پدری برای تو مهربان‌تر است". لقمان حکیم به پسرش گفت "خداوند در سه مرحله به انسان روزی می‌دهد که دستش به جایی بند نیست: اول در رحم مادر که هیچ امکان تلاش برای روزی ندارد، دوم بعد ولادت که روزی زیبایی برای او فراهم کرده بود تا معده او تقویت شود و برای خوردن بقیه چیزها آماده باشد و سوم نیز زمانی که تازه راه افتاده و حاضر به غذا خوردن نیست، با پدر و مادری دلسوز به او غذا می‌خوراند، آیا حال که توانمند هستی و می‌توانی دنبال روزی بروی خدا کمکت نمی‌کند؟" وی با اشاره به این که تمام درها بسته باشد، باز خداوند روزی انسان را می‌رساند، تصریح کرد: توکل به خداوند یعنی دلی سرشار از امید و روحی پرتلاش. توکل، نفی تلاش نمی‌کند، بلکه باید تلاش بیشتر شود تا خداوند بپسندد، چنان‌که وقتی حضرت یوسف(ع) در زندان از کس دیگری غیر خداوند کمک خواست، تنبیه شد و مدت زندان او افزایش یافت؛ اتکا به خداوند، اعتماد به خالق متعال انسان را به جایی می‌رساند که با تمام قوای وجودی و فکری کار کند و خداوند نیز همه جا کمک او کند، تا جایی که حضرت یوسف(ع) را از بردگی به عزیزی مصر می‌رساند